Luisterend naar de “Scorpions – Wind of Change” begin ik aan deze nieuwe blog post.  Na een fantastische tijd in Zuid-Oost Azië te hebben gehad, waarover later meer, gaat het inmiddels lichamelijk weer minder.  Helaas heb ik vorige week daarvan de bevestiging gehad… Door virale belasting is de Lyme weer actief. Heb er nu een 2^e (natuurlijke) antibioticum en weer wat supplementen bijgekregen.

Read In English

Mijn situatie

Mijn situatie is als volgt: wanneer alle medicatie en supplementen zijn werk doen, ik zo gezond mogelijk leef en de Lyme aanwezig maar inactief is, dan zit ik op ongeveer 70 % van mijn kunnen. Dit voelt voor mij als een normaal leven. Ik kan doen wat ik wil doen, maar alles wel met mate. Ik werk 5 dagen per week en maak daarnaast tijd om hard te lopen en voor sociale activiteiten. Zolang ik zo gezond mogelijk leef en mijn ritme weet vast te houden, dan voel ik me redelijk goed en sterk. Ben wel moe en heb wel pijn, maar ik kan wel deelnemen aan het “normale” leven.

Als ik wat oploop, een verkoudheid of een griepje. Dan komt deze twee keer zo heftig bij me aan. Dan ben ik direct weer aan bed gekluisterd en ziet de Borrelia (Lyme) kans zich aan te hechten en terug te keren. Dan val ik vaak zover terug dat ik geeneens fysiek uit bed kan komen. Heb teveel pijn en ben te moe. Dan is het opstaan, ontbijten en douchen of in bad en weer mijn bed in. Droevige dagen. Helaas ben ik door de ziekte heel vatbaar voor alles wat er heerst. Het is daarom letterlijk en figuurlijk vallen en opstaan. Van de goede periodes genieten en van de slechte periodes het beste maken.

Vakantie

Maar laat ik bij het begin beginnen. Vakantie. Gelukkig heb ik hiervan enorm kunnen genieten! Na jarenlang met veel (pijn)klachten te hebben moeten reizen, was het voor mij nu een relatief comfortabele reis. Na een uur of 10 vliegen arriveerden mijn moeder, mijn zusje en ikzelf enthousiast op Kuala Lumpur. Wat een verademing om eens “normaal” te kunnen reizen. Ik was natuurlijk wel vermoeid, maar buiten dat voelde ik me een normaal en gezond mens.

Het hotel bij aankomst  was daar zodanig over verheugd dat ze de kamer nog niet gereed hadden (we kwamen lokale tijd 07.30 AM aan), maar dat mocht de pret niet drukken. De eerste horde was genomen en we hadden de volledige dag nog om het indrukwekkende Kuala Lumpur te bekijken. Wat een stad!

Na een mooie paar dagen in Kuala Lumpur was het dan tijd om naar Bali te gaan. Ook dit verliep allemaal probleemloos en op Bali begroette het prachtige Bali Hyatt Hotel ons op Sanur. Vanaf hier begon de vakantie pas “echt” en is de tijd voorbij vlogen. Ik voelde me goed en heb zelfs geregeld kunnen hardlopen in de volle zon. Voor een periode “vergat” ik dat ik ziek was en voelde ik me goed. Ik kon de dagen volledig vol maken en heb ook dan met volle teugen genoten.

De enige terugval kwam een week voor vertrek. Mijn zusje was jarig en vierde haar 23^e verjaardag, ik voelde me bij aanvang al vermoeid. We besloten om bij een Sushi restaurant te gaan eten en toen we zaten werd ik gerust gesteld over het feit dat ik allergisch ben voor vis, schelp- en schaaldieren. Er waren genoeg andere opties, zo verzekerde het personeel mij. Mijn vleesgerechtje met rijst zag er goed uit, rook lekker, smaakte ook nog eens goed… Maar viel compleet verkeerd. Ik vermoed dat er toch sporen van vis inzaten, want ik kreeg weer eens een “galbulten aanval”.

Over mijn gezicht en nek spelen er dan galbulten op die ontzettend jeuken en waar geen zalfje tegen werkt. Het enige wat ik eraan kan doen is het “uit te zitten” en water te drinken. Op dat moment waren we al in Kuta om naderhand te gaan stappen. Dat hebben we dan ook gewoon gedaan. Ik wilde de dag/avond voor mijn zusje niet bederven en had zelf ook wel zin in een avond als vanouds. Het was erg gezellig en de drank vloeide rijkelijk. Het was alsnog een zeer geslaagde avond geworden.

De dagen er na voelde alsof ik terug bij af was. Ik was 1 avond uit mijn vaste ritme gestapt en over mijn grenzen gegaan, en moest hier gelijk voor boeten. Mijn lichaam kon de alcohol niet verdragen, maar had er nog meer moeite mee dat ik uit mijn ritme was gestapt. Een nacht doorhalen bleek niet verstandig. Voor bijna een week was ik wéér doodop, had ik pijn en kwamen de “galbulten aanvallen” op willekeurige momenten. Maar ik kwam er ook relatief weer snel bovenop. Na een dag of 5 rusten voelde ik me weer sterk en pakte ik mijn normale ritme op. Opstaan, douchen, ontbijten, hardlopen, lunchen, zwemmen/zonnen en ’s avonds uit eten gaan.

Terug in Nederland

Na mijn zusje gedag te hebben gezegd, die bleef op Bali om een minor te volgen (Lucky Bastard), vertrokken mijn moeder en ik via een stop-over op Kuala Lumpur weer naar Amsterdam. De reis verliep weer prima en ik kwam met een goed en opgeladen gevoel weer thuis. Het kostte me geen enkele moeite mijn werk en mijn sociale leven op te pakken. Ik had wel last van de jet-lag, maar kwam toch vrij snel weer in mijn ritme. Als ik de Lyme aan het overwinnen ben en ik me sterk en goed voel, dan voelt dat ondanks dat het maximaal nog 70 % van mijn kunnen is, als een normaal leven.

Sportief was ik ook weer aan het opbouwen. Ik had dan al wel besloten niet meer te gaan voetballen, het hardlopen bouwde ik wel weer op. Hardlopen is altijd een passie van me geweest, maar ook veiliger voor me. Ik heb nog steeds wel eens last van hartkloppingen en ik kan mijn hartslag beter in de gaten houden en regulieren met hardlopen, dan met voetballen. Bovendien bepaal ik mijn eigen tempo. Ik probeer altijd met dezelfde intensiteit te lopen, maar met mijn huidige fysiek kan dat qua tempo zeer uiteenlopen. Ik heb los kunnen laten dat ik nooit meer die hardloper die ik vroeger was nog kan worden. Dat ik nooit meer in de buurt ga komen van mijn PR op de halve marathon (1u 21m) is hoogstwaarschijnlijk een feit, maar ze pakken het me in ieder geval niet meer af. Bovenal prijs ik me gelukkig dat ik überhaupt de kans heb om weer hard te lopen, daarin heeft kijken naar tijden en prestatiegericht lopen geen zin.

Bosmarathon

Na veel wikken en wegen besloot ik me begin September dit jaar in te schrijven voor de kwart Bosmarathon in Soest van 13 Oktober. Vorig jaar, toen ik nog niet zo ziek was en er ook niet voor uitkwam, heb ik deze ook gelopen. Deze liep ik toen met mijn neef en 2 vrienden in marathon-estafette vorm en werden we 3^e (zie foto). Echter had ik een paar maanden geleden me nooit kunnen bedenken dat ik er nu weer zou kunnen staan. Het is voor mijzelf niet te bevatten dat ik sommige dagen, soms zelfs weken, fysiek geeneens uit bed kan komen of kan wandelen. En in andere periodes normaal wakker wordt, gewoon mijn uren werk en zelfs kan sporten. Lyme is onvoorspelbaar.

Maar deze droom kent een kink in de kabel. De laatste 2  weken van September voelde ik me enorm slecht, ik had constant koorts en veel pijn. Elke dag die ik uit bed kon komen voelde als een overwinning. Aanvankelijk deed ik het van de hand als een “griepje”. Ik wilde ook helemaal niet ziek worden en dit erkennen. Maar na een uitgebreide controle vorige week, bleek dat het een virus was en hiermee ook de Lyme weer was terugkomen. Los van dat ik in voorbereiding voor de kwart marathon zat, had mijn neef ter ere van mijn “comeback” een feest georganiseerd. Een bijzonder mooi gebaar waar ik kostte wat kost bij wilde zijn.

“Comeback” Feest

Inmiddels is het zo dat ik extra medicatie heb gekregen (zie foto), maar dat ik mezelf er wel heb toe kunnen zetten om het feest bij te wonen. Mijn “comeback” is nog ver weg, maar het voelde enorm fijn om er even niet bij stil te hoeven staan. Om gewoon lekker gek te doen, bier te drinken, drankspelletjes te spelen, mensen te zien en te spreken en om te stappen. Iets wat me op dat moment meer waard was, dan mijn fysieke gestel. Vrienden/vriendinnen, familie en met name de organisatoren “Matthäus” en in het bijzonder “Ricky” – Enorm Bedankt! Het avondje bracht me mentaal zoveel op, dat het van onschatbare waarde is.

De dagen er na vielen vanzelfsprekend zwaar. Was al zo zwak en moest wéér herstellen. Nou wil ik daar absoluut niet over klagen, ik koos er zelf voor. Het feit is wel dat ik de afgelopen dagen in mijn bed of op de bank heb geleefd. Van de pijn kon ik eigenlijk niet lopen of andere activiteiten ondernemen. Van deze pijn kon ik bovendien ’s nachts ook amper slapen, omdat deze altijd aanwezig is. Al met al een vervelende situatie. Met het online gaan van dit blogje weet ik nog niet of ik in staat ben mijn huidige droom te verwezenlijken. Ik hoop er natuurlijk met heel mijn hart en ziel op, maar mijn fysiek moet ook meewerken om die 10,5 KM tot een goed gevolg te brengen.

Rest mij te zeggen dat ik iedereen wil bedanken voor alle steun en mooie reacties die ik heb mogen ontvangen! Ik blijf “believen” en zal nooit opgeven (zie bovenstaande video)!

— Lyme may have won this battle, but I will win the war! —