2020 | Wat een jaar

Wat een jaar… Een jaar waarin we wereldwijd met COVID-19 te maken kregen.. Een jaar waarin ouderen, zieken en zwakkeren vereenzaamden. Op persoonlijk vlak was het ook een jaar van reizen, ontdekken, de liefde vinden en verliezen, van afscheid moeten nemen van mijn opa en van het verwelkomen van mijn mooie nichtje Jade Rose.

In deze blog neem ik jullie chronologisch mee in mijn terugblik over 2020 en zal ik even vooruit kijken naar mijn plannen voor 2021.

Australië

Het jaar begon met een reis naar Australië vanuit een hoop onrust. De bosbranden waren volop aanwezig en een groot probleem. Verschillende keren hebben we met de verzekeraar overleg gehad, maar deze gaf uiteindelijk aan dat een polis geen dekking geeft voor “natuurverschijnselen”. Hiermee hadden we de optie om de reis op onze eigen kosten te annuleren of om wél te gaan en te hopen op het beste. In overleg met mijn zusje Valerie en haar man Patrick, waarbij zij aangaven dat Sydney veilig was, zijn mijn moeder en ik toch gegaan.

Het weerzien met Val(erie) en Pat(rick) is altijd emotioneel en heel gezellig. Vanwege de grote afstand zien we elkaar weinig. In de enkele weken dat we er waren hebben we ook een bezoek aan Byron Bay gemaakt. Byron, o.a. bekend doordat de Hemsworth broers er wonen, kent een hele andere vibe dan Sydney. Meer relaxt, gezondheidsgericht, veel vegan opties en een surfersparardijs. Het was in Byron dat ik ook voor het eerst over COVID-19 hoorde. In Sydney zelf hebben we weinig tot geen last van de bosbranden gehad, al kan ik me de oranje lucht nog wel herinneren. Een vreemd gezicht. Buiten wat longklachten bij het hiken, merkte je in Sydney weinig van de verslechterde luchtkwaliteit.

De bosbranden en de (natuur)slachtoffers die het heeft veroorzaakt waren absoluut heftig. Vreselijk wat daar allemaal door heeft moet lijden.

COVID-19

Nadat ik in Byron voor het eerst over COVID-19 / Corona had gehoord, werd de ernst op de terugreis via Singapore direct duidelijk. Op het, overigens fantastische, vliegveld van Singapore werd er op koorts gecontroleerd en droeg men mondkapjes. Deze mondkapjes asocieerde ik in eerste instantie bij verkouden en/of zieke Aziaten die uit voorzorg anderen niet wilden besmetten. Als Europeaan vond ik dit altijd een wat vreemd gezicht, een tikje overdreven misschien ook, maar de intentie om anderen niet te besmetten wel een mooie en respectvolle.

Inmiddels weten we wel beter. Zijn mondkapjes wereldwijd geintroduceerd en leven we nog altijd met maatregelen om het coronavirus onder controle proberen te krijgen.

Eind maart schreef ik er een blog COVID-19 | Het Coronavirus over. Hierin probeerde ik de ernst van het virus en de gevolgen daarvan duidelijk te maken. Inmiddels hebben we allemaal op een manier al wel met Corona te maken hebben gehad. Via een doorgemaakte besmetting, een ziek familielid tot zelfs ziekenhuisopnames en helaas ook overleden dierbaren.

Ik hoop dat, als je dit leest, je gezond en veilig bent en je dat voor volgend jaar ook zal blijven.

Amanda

In maart deelde ik ook het verhaal van Amanda LvL 2020 – Amanda. Een lotgenote die de inzamelingsactie van Lopen voor Lyme afgelast zag worden vanwege corona en behandeling zoekt in Australië bij Ken Ware Neurophysic. Vanwege de reisrestricties is het voor haar helaas niet mogelijk om deze therapie in Australië te volgen. Wil je meer weten over Amanda, haar verhaal en haar inzamelingsactie? Klik dan even op onderstaande afbeelding.

De liefde

Afgelopen jaar was ook het jaar van een nieuwe liefde. Begin juli maakte ik hier op mijn blog bekend een relatie met Annemiek te hebben. Annemiek, bij velen bekend van haar deelname aan het TV-programma Boer zoekt Vrouw heb ik leren kennen als energiek, leuk, mooi en spontaan. De eerste weken hebben we elkaar in alle rust leren kennen. Via wat DM’s en appjes over en weer gingen we al snel over tot bellen. Na ons werk, of soms zelfs tijdens, belden we vaak urenlang over vanalles en nog wat.

De klik was er, maar we hadden elkaar nog niet in real life gezien. Om het anoniem te kunnen houden was onze eerste ontmoeting bij mij thuis. Enige zenuwen maakten al snel plaats voor ontspanning. De vonk sloeg over en het voelde goed. Na deze gezellige avond is het heel snel gegaan en waren we weekenden bij elkaar. Van in de regen met witte sneakers meelopen om de koeien te halen tot aan samen met een drankje een potje schaken. We zagen elkaar veel en hadden het heel leuk samen.

Van de zomer zijn we samen op vakantie naar Madeira gegaan. Het eiland van Cristiano Ronaldo. Hier hebben we een gezellige week samen gehad, maar werden onze verschillende karakters en verschillende gedachten over een relatie ook duidelijker. In de gesprekken die we over een toekomst samen hadden, werd duidelijk dat we daar niet uit zouden gaan komen. Vanuit liefde hebben we kort na deze vakantie besloten afstand van elkaar te nemen en elkaar het beste te gunnen.

Gedurende de relatie en na de bekendmaking van onze breuk heb ik bewust afstand genomen van vragen en/of reacties hierover. Ik vind het niet alleen privé, we zijn ook als vrienden uit elkaar gegaan. De laatste tijd kreeg ik echter veel vragen over het hoe en waarom nadat Annemiek in de Vrouw bijlage van de Telegraaf er het volgende over had gedeeld: “Ik ben een zelfstandige vrouw en wil dat ook blijven, ik vind niet dat je alles samen moet doen of alles moet overleggen. Ik moet alleen een man zien te vinden die dat aankan.” Hier wil ik toch even kort op reageren.

Mensen die mij persoonlijk goed kennen weten dat ik juist voorstander ben van het hebben van een eigen leven binnen een relatie. Ik zie een relatie ook niet als een invulling, maar als een toevoeging. Ik heb dan ook geen moeite met een partner die haar eigen leven heeft, sterker nog ik heb daar respect voor en ik ervaar dat als prettig. Er is alleen wel een verschil tussen zelfstandigheid en niet communiceren. In het stukje communicatie lagen we helaas niet op één lijn.

Afscheid nemen

Na een kort, maar hevig, ziektebed hebben we dit jaar afscheid moeten nemen van mijn held. Mijn opa is 87 jaar geworden en overleden aan de gevolgen van Corona. Mijn opa en ik hadden een bijzondere band en het gemis, zeker met de feestdagen, is groot. Toch overheerst er vooral berusting. Berusting dat mijn opa niet meer in isolatie in een verzorgingshuis zijn dagen hoeft te door te komen en berusting in dat mijn opa de respectievelijke leeftijd van 87 heeft mogen halen. De mooie herinneringen zijn voor altijd in mijn hart.

Geboorte Jade Rose

Kort voor de kerst was daar de geboorte van mijn prachtige nichtje Jade Rose Wiblin. Het liefst was ik nu met familie in Australië bij Valerie en Patrick geweest om Jade van dichtbij te kunnen bewonderen, maar dit is helaas nog even niet mogelijk. Maar wat een geweldige leuke aanwinst voor de familie is ze! Ik hoop haar snel in 2021 te kunnen gaan zien!

Het jaar 2021

Met enthousiasme zie ik volgend jaar tegemoet. In de eerste plaats omdat mijn gezondheid goed en stabiel is, in de tweede plaats omdat mijn werk lekker loopt en in de derde plaats omdat ik wil gaan ontdekken waar ik me het meest prettig voel. Wanneer de situatie het toe gaat laten en corona onder controle is, wil ik weer gaan reizen en ontdekken met de volgende vraag: “Waar voel ik me het meest happy en gezond?” in mijn achterhoofd.

Vanaf volgend jaar wil ik jullie daar in mijn blogs ook in mee gaan nemen. Gaat het de Algarve worden? En waar in de Algarve? Of toch ergens in Spanje? Of misschien toch een heel ander land? Of ga ik voor een combinatie kiezen tussen Nederland en een ander land en pendelen? Bijvoorbeeld voor het overwinteren? Het zijn vragen waar antwoorden op gaan komen en daar kijk ik met veel energie en enthousiasme naar uit!