Vakantie Turkije

Maandenlang zat ik in twijfel… Moet ik nu wél of niet op zomervakantie gaan? Voordat ik Lyme had, was deze een vraag een no-brainer: “GAAN!” of zoals ik het dan meestal in gepaste taal beantwoordde: “VAMOS!”. Nu, met die Borrelia jarenlang in mijn systeem, ligt dat niet zo eenvoudig. Ben nogal altijd dol op vakantie, zon, zee, strand en reizen in het algemeen. Maar met dit lichaam is het lastig om dat nog op een behoorlijke manier te kunnen doen. Het reizen alleen is al vaak een crime. Vorig jaar had ik nog verkondigd nooit meer te willen vliegen in verband met een week lang aanhoudende migraine tijdens een tripje Lissabon. Maar hier kwam ik op terug…

De afweging zat hem voor mij in de vraag of ik voldoende op zou knappen en zou kunnen genieten tijdens de vakantie om de fysieke ellende te kunnen rechtvaardigen. Met andere woorden, ben ik fit genoeg om de reis te maken en ben ik in staat om van de zon en het mooie, warme weer te kunnen genieten? En zo ja, is dat een potentiële verdere terugval waard? Leef ik daar voldoende op om dit op de langere termijn een goede beslissing te laten zijn? Daaraan sluitend… Hoe kan ik mezelf zo goed mogelijk prepareren voor de reis en voor de vakantie?

Al die vragen zijn mooi, maar uiteindelijk besefte ik me dat je als chronisch lymepatiënt je nooit kunt prepareren op een afspraak, laat staan een reis. Lichamelijke zekerheid is er met deze ziekte niet. Ik besloot dan ook gevoelsmatig de keuze te maken om wél te gaan met de gedachte dat ik in het ergste geval beroerd op bed zou liggen in een andere omgeving, maar er dan toch even uit zou zijn. Wel heb ik de tip van vriendin D. ten harte genomen en de heenvlucht geboekt met het Dreamliner toestel van ArkeFly. Dit toestel pretendeert een betere luchtdruk aan boord te hebben en stiller te vliegen. Het idee was om zo comfortabel mogelijk te kunnen reizen en de keuze was dan ook snel gemaakt.

Een paar dagen voor de heenvlucht besloot ik met vriend H-J nog even een potje te gaan bowlen. Ik had al ruim 2 weken ellendig op bed gelegen en wilde er wel weer eens uit en wat leuks doen. Bovendien woont en werkt H-J in Argentinië en was dit een kans om hem weer eens te zien. Trouw aan mijn stijl was het weer een avond van ups en downs. Enerzijds ontzettend genoten en zelfs een PR van 226 weten te gooien, anderzijds mijn rug verrekt. En dat vlak voor vertrek…

De eerstvolgende ochtend na die avond bowlen (zondag 16 augustus, 2 dagen voor vertrek) kon ik niet lopen en had ik o.a. hulp nodig met douchen en aankleden. Hoewel ik gelukkig geen hernia had, maar een verrekte rugspier die verkrampte, zag ik het even niet voor me om te moeten gaan reizen. De enthousiaste voorpret had plaats gemaakt voor een “laat het alsjeblieft meevallen” gevoel. Godzijdank had ik de koffer grotendeels al gepakt en ging het op de dag van vertrek ietsje beter en was ik wat mobieler. De vlucht zelf ging boven verwachting goed! Heen hadden we het Arke Dreamliner toestel geboekt met de Star Class klasse. Wat een verademing was dat…! Los van de riante beenruimte en service in de Star Class, was het toestel daadwerkelijk stiller en de luchtdruk minder belastend. Ik had geen last van mijn holtes en landde zonder migraine op Antalya. Absoluut een tip voor chronisch zieken.

Eenmaal aangekomen in het mooie Riu Kaya Palazzo hotel, leefde ik al snel op. Lag lekker op het strand of bij het zwembad, ik zwom in de zee, kon stukjes lopen en genoot van het lekkere eten en drinken. De eerste paar dagen vlogen voorbij. Mijn rug voelde ik haast niet meer, mijn spierpijn was ook minder. Ik kon bovendien weer stukjes joggen! Een impressie:

Het enige wat minder ging was het slapen… Ik was constant overprikkeld en dat kende ’s nachts zijn weerslag. De “Hoggar Night” slaappillen die in Nederland zo goed werken, hadden daar geen effect. Ik was blij als ik een uur of 3 per nacht kon maken. Veel tijd om hierover in te zitten had ik echter niet. Als ik aan het eind van de ochtend opstond en dan ’s middags ging brunchen en weer naar het strand ging, dan doorstond ik de dag relatief moeiteloos. Het ging in die droge warmte, ondanks de slapeloosheid, dan ook echt stukken beter.

Natuurlijk was het niet allemaal rozengeur en maneschijn. Ook daar kende ik mindere dagen. Zorgeloos vakantie vieren zit er met Lyme niet in. Had daar ook dagen van veel pijn en beroerdheid, maar over het algemeen gezien ging het alsnog een stuk beter dan thuis. Dat joggen deed ik dan ook vaak om de terugval en grootste beroerdheid te doorbreken en uit te stellen. Dit klinkt misschien tegenstrijdig, dus ik zal proberen het enigszins uit te leggen.

In mijn ziekte ben ik niet invalide, maar heb ik moeite met simpele handelingen zoals bijvoorbeeld wandelen. Conditioneel hou ik dit meestal wel vol, maar het doet enorm veel pijn en vaak maakt het me zieker (inspanningsintolerantie). Kies ik er echter voor om een belasting aan te gaan waarbij ik door die pijn heen kan gaan, dan maakt mijn lichaam endorfine aan. Die endorfine zorgt voor pijnverlichting en het zorgt er voor dat ik beter slaap en ontspan. Een stuk rennen over mul zand in de warme zon (35-39 graden) klinkt dan misschien als extreem, maar mijn spieren zijn dan warm en ik ren als het ware door de pijn heen. Simpel gezegd, als ik geen zware (extreme) belasting aan ga, dan maak ik geen of minder endorfine aan. Als bijkomend voordeel van zo’n run zweet ik behoorlijk door en dat heeft weer een goed ontgiftend effect. Bovendien voelt de Borrelia zich tijdens zo’n belasting en zulke warmte niet prettig en trekt zich dan vaak terug. Hoe vreemd het misschien ook klinkt… Ik kan beter hardlopen, dan wandelen.

Dit bewust overschrijven van mijn grenzen, heeft een gunstig effect op mijn lichaam. Maar ik dien hierbij wel op te merken dat risico’s met zich mee brengt. Ik spreek dan ook het liefst van gecontroleerd mijn grenzen overschrijden. Ik doe dit door middel van ademhalingsoefeningen zoals beschreven in de Wim Hof Methode, een gezonde motivatie, controle middels een hartslagmeter, te luisteren naar mijn lichaam, mijn ervaring in de gekozen belasting en op wilskracht. Het is voor mij het makkelijkst en het fijnst om zoiets te doen als mijn spieren warm zijn en daarom ben ik zomers vaak actiever dan ’s winters.

Opmerking: Bovenstaande is geenszins als advies bedoeld en alleen ter indicatie van wat voor mij werkt. Ik kan dit ook niet medisch beargumenteren. Wil je ook zoiets gaan proberen, doe dit dan altijd in overleg met een arts.

Goed, terug naar de vakantie. Wat heerlijk om weer in de zon te kunnen liggen en in de zee te kunnen zwemmen! De verschillende hotelbars hadden bovendien zo’n mooie drankkaart dat ik mijn geluk niet op kon. Alle merkdranken gratis en beschikbaar. Wat een luxe om alleen na te hoeven denken welk cognacje of welke whiskey ik nu weer eens zou nemen… Wordt het toch een Hennessy VSOP Cognac of toch een Chivas Regal Whiskey?

Het eten was uitstekend verzorgd. Een ruime selectie aan gezond en ongezond voedsel. Alle groentes en fruit waren vers en in ruime mate aanwezig. Meerdere soorten vlees, pasta, vis, brood, soepen, aardappels, rijst… Noem maar op. Ik heb hier zonder enkel probleem mijn Lyme dieet (geen gluten, lactose, vis, schelp- en schaaldieren) dagelijks kunnen volgen.

De laatste dagen verliepen prima en gesterkt door de succesvolle jogging sessies van eerder in de week, besloot ik met wat hotelgasten te gaan voetballen. Het hotel heeft allerlei voetbalvelden ter beschikking (in principe voor professionele voetbalteams), maar dagelijks werd hier ook een vriendschappelijk potje tussen de hotelgasten georganiseerd. Eerder liet ik dit aan me voorbij gaan, het is toch een andere belasting dan hardlopen en je weet maar nooit of het lukt. Maar die zondag (30 augustus), 2 dagen voor vertrek, ging ik dan toch overstag. Een lekker warm potje voetbal (39 graden), maar dat uurtje ballen verliep prima en ik had het naar mijn zin.

En dus dacht ik de volgende dag, een dag voor vertrek, weer lekker een potje te gaan voetballen. Het leek me een mooie afsluiter van een geslaagde vakantie. Maar ik zou mezelf niet zijn als dat niet op de een of andere manier mis zou gaan… In al mijn enthousiasme kapte ik als een houterige Messi 2 man uit en *poing* daar schoot het in mijn rug. Wéér mijn rug verrekt. Wéér net voor de reis. Hoe krijg ik het toch voor elkaar…?

Die nacht heb ik dan ook niet of nauwelijks van de pijn kunnen slapen. Toen de ochtend aanbrak kon ik niet meer mijn bed uitkomen of rechtop staan. Laat staan lopen. Ik zag geen andere oplossing dan de terugreis te moeten verzetten óf bij een wonder door een arts opgeknapt te worden. Via de uitstekende bemiddeling van Eurocross besloten we als eerste de hotelarts een kijkje te laten nemen. Zijn diagnose: een verrekte en verkrampte rugspier. Niets ernstigs, wel zeer ongemakkelijk en pijnlijk. Normaal goed te behandelen met 2 weken fysiotherapie en bedrust. Maar ja… ik moest die avond vliegen en ik kon niet staan of zitten, hoe moesten we dat doen?

Hij verwees ons door naar het plaatselijke ziekenhuis waar we per ambulance heen zijn gegaan. Hier controleerden ze of er niet meer aan de hand was, maar het bleef bij de aanvankelijke diagnose van een verrekte rugspier. Aangevuld door “severe fatigue” (uitputting) en “severe dehydration” (uitgedroogd). Ze wisten me te verzekeren dat ze me reisklaar konden maken via verschillende methodes en dat ik een middagje in het ziekenhuis moest verblijven. En zo geschiedde…

Pijnstilling en vocht via het infuus… Hippe massage-apparaten onder een infrarood lamp en nog wat extra pijnstilling. Na 4 uur in het ziekenhuis te hebben doorgebracht, mocht ik er weer vandoor. Het ging inmiddels ietsje beter, maar ik had nog veel moeite met lopen en ik had veel pijn. Bij de apotheek moest ik nog even spierverslappers, pijnstillers en een warmhoudende creme ophalen en dan zou ik die avond “gewoon” kunnen vliegen. Ik kreeg er een heuse “fit to fly” medische verklaring bij, voor als ik door de douane of airline crew zou worden aangehouden.

De busrit van het hotel naar het vliegveld leek eeuwig te duren. Gas geven, remmen, gas geven, remmen. Ik besef me dat dit altijd zo gaat, maar als je van de pijn niet in je stoel kunt zitten lijkt er geen einde aan te komen. Gelukkig was het een ritje van een goed half uur en niet langer. Op het vliegveld van Antalya hadden we het geluk dat alle controles snel en spoedig verliepen. Geen koffers die open hoefden, geen navraag naar de meegebrachte medicatie. Geen lange rijen. Heel fijn. De enige ellende zat hem in de allergische reactie die ik op de pijnstilling kreeg (ik ben allergisch voor nagenoeg alle pijnstillers en antibiotica). Gevolg? Een hoofd en nek vol galbulten en jeuk en koorts. Ach, dat kon er nog wel bij en bovendien… Wat moet dat moet! Ik had die pijnstillers nu eenmaal nodig.

De vlucht is verder redelijk goed verlopen en ik ben weer veilig thuis. Lekker aan het bijkomen en herstellen in mijn eigen bed. En dat is ook wel weer lekker. Al die series kijken zichzelf tenslotte niet en ik hoop nog een hoop afleveringen om in te halen ;-)!

Al met al was het een vakantie met ups en downs, zoals ook mijn leven met Lyme met ups en downs gaat. Ondanks alle slapeloze nachten en mindere momenten, ging het in de droge warmte stukken beter met me dan in Nederland. Zelfs zo, dat ik weer een beetje kon sporten en elke dag in de zon kon zitten of liggen. In het vervolg zou ik eerder voor een huisje of appartement kiezen, dan voor een hotel. Dit in verband met de hoeveelheid prikkels die een hotel met zich mee brengt (live muziek, entertainment, mensen, etc.). Maar ik kijk terug op een heerlijke vakantie en ben hier mijn ouders zeer dankbaar voor. Samen met mijn moeder heb ik een heerlijke vakantie gehad. Ik ben dan ook zeer blij dat ik wél ben gegaan.

Tot slot wil ik jullie even voorstellen aan onze nieuwe huisgenoot: “Blink”. Deze held is 7 weken oud en we zijn zeer blij met hem :-).

–Never Surrender—

Charlie