Met de huidige crisis in de wereld met betrekking tot het coronavirus is er veel angst en paniek in onze samenleving ontstaan. Voordat ik dieper op de maatregelen en de gevolgen daarvan in ga, wil ik eerst mijn eigen situatie en mening over deze crisis met jullie delen. Als chronisch lymepatiënt behoor ik tot de risicogroep van zwakkeren en ouderen. Hoewel mijn gezondheid stabiel is en ik daarmee de ziekte van Lyme voor mijn gevoel onder controle heb, besef ik me ook de kwetsbaarheid daarvan. Ik heb er jaren over gedaan om hier te komen. Jaren van behandelingen, vallen en opstaan, acceptatie, het leren leven binnen bepaalde grenzen, mindset aanpassingen en het zoeken naar balans tussen werken, wonen, sociale activiteiten en gezond blijven.

Woord vooraf

Mensen die me goed kennen weten dat ik nuchter ben en alles probeer te relativeren. Ik ben geen hypochonder en dat ben ik ook nooit geweest; zelfs niet toen ik zelf ziek werd. Ik zal dan ook allereerst toegeven dat ik het coronavirus heb onderschat. Toen ik er in januari vanuit Australië voor het eerst over hoorde had ik niet voorzien dat het wereldwijd zo’n probleem zou gaan worden. Zelfs toen ik begin februari op Singapore door allerlei heatsensoren moest en constant werd getest, was het voor mijn gevoel nog niet tastbaar. Ik zag het als preventieve maatregelen die voor mij gevoelsmatig wat extreem overkwamen.

Inmiddels weten we wel beter. Het coronavirus is niet te onderschatten en dagelijks komen er niet alleen in Nederland, maar wereldwijd duizenden nieuwe besmettingen en doden bij. Maatregelen zijn getroffen om het aantal nieuwe besmettingen te beperken, om ziekenhuiscapaciteiten niet te overbelasten en de zwakkeren en ouderen te beschermen. Maatregelen die voor sommigen als extreem of zelfs overbodig worden ervaren en juist daar wil ik straks dieper op ingaan.

Zelf zit ik nu alweer zo’n week of 2 in quarantaine met griepklachten. Hoewel dit voor mij niet nieuw is (waarover later meer) wil ik het risico niet nemen om anderen te besmetten of zelf nog zieker te worden. Ik werk vanuit huis wel gewoon door. Hier heb ik destijds mijn werk ook specifiek op uitgekozen; om vanuit huis te kunnen werken wanneer ik me niet goed voel.

Maar nu eerst de cijfers.

Cijfers

Cijfers per 24 maart 10:45u:

• China | 81.171 besmettingen | 3.277 doden
• Italië | 63.927 besmettingen | 6.077 doden
• Spanje | 32.212 besmettingen | 2.316 doden
• Nederland | 4.749 besmettingen | 213 doden
• Alle andere landen | 202.374 besmettingen | 4.708 doden
• Totaal | 384.443 besmettingen | 16.591 doden

Bron: https://www.landenkompas.nl/nieuws/526-coronavirus-actuele-cijfers-dodental-en-getroffen-landen

Als we hierbij alleen naar het aantal doden kijken dan staan deze cijfers ten opzichte van het aantal doden als gevolg van de “gewone” griep, andere ziektes of bijvoorbeeld door hongersnood voor velen misschien niet in verhouding. Dat is dan ook de kritiek die ik het meeste tegenkom in het nieuws en op social media. En deze kritiek begrijp ik. Wereldwijd zijn er nog zoveel andere problemen die ook onze zorg en aandacht behoeven. Zoveel andere oorzaken waaraan mensen overlijden in grotere getallen. Maar in plaats van te vergelijken, laten we ons richten op het tackelen van dit probleem. Laat dit een opmars zijn voor hoe we als mensheid ook voor elkaar kunnen zorgen en samen tot oplossingen kunnen komen. En laat dit het eerste probleem zijn in een lange rij van problemen die we op gaan lossen.

Deze hierboven genoemde cijfers zijn bovendien nog geen eindcijfers. We zitten nog middenin in de crisis en zijn we er als samenleving niet bij gebaat om zorg te dragen dat er zo min mogelijk mensen hieraan komen te overlijden?

Maatregelen

Alle aangescherpte maatregelen zijn hier terug te lezen: klik hier.

Social Distancing

Het afgelopen weekend bleek dat we als Nederlanders ons moeilijk aan de anderhalve meter afstand konden houden. Foto’s van kluitjes mensen op stranden, bossen en markten doken op. Voor mij werkelijk onbegrijpelijk. Ook hier in Soest werden de bossen en de duinen drukbezocht. Ik begrijp, zeker met het zonnige weer, dat men erop uit wilt en dan snel kiest voor een wandeling in de natuur. Daar is ook helemaal niks mee. Hou alleen de maatregelen voor anderhalve meter afstand in stand en doe dit niet in groepsverband.

Met de huidige aanscherpingen van gisteren in kracht hoop ik dat deze maatregel des te meer gerespecteerd wordt en dat we niet in groepsverband elkaar gaan opzoeken. Niet op het strand, niet in het bos en niet in winkelcentra… Gewoon niet doen… Nergens.

Quarantaine

Ik ben trots op iedereen die deze maatregel in acht houdt en bij klachten als verkoudheid, koorts en/of griepverschijnselen thuis blijft. Als chronisch lymepatient leef ik in zekere zin de afgelopen 10 jaar al in quarantaine. Bij klachten ga ik de deur niet uit en als mensen klachten hebben zoek ik ze niet op. Uit ervaring kan ik vertellen dat het wennen is. Het gevoel van isolement. Zeker als je fysiek klachten hebt en je niet lekker voelt. Van daaruit begrijp ik ook dat mensen zich thuis kunnen gaan vervelen en zoekende zijn naar een goede daginvulling.

Het teruggeworpen worden op jezelf kan ook confronterend zijn. Maar waarom dat niet omarmen? Als je thuis niet kunt doorwerken, of een andere invulling aan je dag kan geven. Reflecteer dan en stap uit die verveling. Respecteer dat het nu even niet anders is en hou je aan deze maatregel.

En come on. Als ik, en alle andere chronische zieken, dit jarenlang kunnen. Dan kan de samenleving dit toch ook wel enkele weken of maanden? Denk niet alleen aan jezelf en hou je aan de maatregelen. Zet niet het individuele, maar het maatschappelijke belang voorop en respecteer deze quarantaine.

Economie

Zorgen maak ik me wel over de klappen die onze economie nu maakt. Alle winkels die sluiten, evenementen die niet door kunnen gaan, horeca wat dicht is. Alle zzp-ers, waaronder ikzelf, die niet of alleen aangepast kunnen werken. Dit probleem van het coronavirus raakt ons allemaal. Misschien niet altijd in gezondheid, maar dan wel op economisch of ander vlak.

Juist daarom hoop ik des te meer dat we de maatregelen met z’n allen zo goed mogelijk blijven respecteren om hier gezamenlijk zo snel mogelijk ook weer uit te kunnen. We zijn er allemaal bij gebaat dat deze crisis niet langer dan nodig gaat duren.

Tot slot

De algemene toon in deze blog is misschien wat anders dan je van me gewend bent. En dat komt niet doordat ik me zorgen over mijn gezondheid maak, maar omdat ik teleurgesteld ben. Teleurgesteld dat we als samenleving moeite hebben met maatregelen respecteren. Maar ik ben ook juist heel trots. Trots op de mensen in de zorg die keihard blijven werken met alle risico’s van dien. Trots op alle mensen in de zogenoemde vitale beroepen. Trots op alle gebaren die er worden gemaakt om ouderen en dierbaren een hart onder de riem te steken.

Niemand weet hoe lang deze crisis nog gaat duren, maar dat we er als samenleving sterker uit gaan komen is voor mij een ding wat zeker is!